AYAKKABISIZ ÇOCUKLAR
Afrika'da fakirlikten yalın ayak gezen, birbirine kardeÅŸ kadar baÄŸlı iki arkadaÅŸtan birine babası zar zor bir ayakkabı alır. Çocuk öyle sevinir ki!.. Sevinçten dakikalarca aÄŸlar. Ä°lk defa bir ayakkabısı olmuÅŸtur hayatta.
Babası da oÄŸlunu sevindirdiÄŸi için çok mutludur. Fakat ertesi gün çocuÄŸunun oyun oynamak için sokaÄŸa çıktıktan kısa bir zaman sonra nefes nefese koÅŸarak ayakkabılarını eve bırakıp sokaÄŸa yine yalın ayak çıktığını görür. Önce, ayakkabıları eskimesin diye böyle davrandığını düÅŸünüp ses çıkarmaz. Fakat her gün oÄŸlunun aynı ÅŸeyi yaptığını görünce artık merakına yenilir ve yine bir gün ayakkabılarını eve bırakıp kapıdan çıkacağı sırada:
“OÄŸlum, neden yalın ayak sokaÄŸa çıkıyorsun?” diye sorar.
Çocuk yere bakarak;
"Arkadaşımın ailesinin durumu çok kötü. Ayakkabı alacak durumları yok. Bu yüzden sokaÄŸa çıkınca koÅŸa koÅŸa eve gelip, ayakkabılarımı bırakıp öyle gidiyorum yanına." der.
Baba oÄŸlunun omzuna elini koyarak;
"Paran olsa ona da alırdın biliyorum, ama öyle bir imkanımız yok." deyince çocuk gözlerini kaldırır ve babasının yüzüne bakıp ÅŸöyle cevap verir:
“Haklısın baba. Ona ayakkabı alacak paramız olmayabilir. Ama o üzülmesin diye ayakkabılarımı ona göstermeyecek bir kalbim var." / Yazar Suat Özge